تنها با متمرکز شدن بر %20 علل و فاکتورها، می توانید %80 مشکلات خود را برطرف کنید.
رایکا امپرا
یکی از کاربردهای NAT اتصال دو شبکه با محدوده آدرس یکسان است. اگر چه این کاربرد از NAT کمتر مورد نیاز است اما برای پیاده سازی این سناریو نکات جالبی از NAT را خواهیم آموخت. کاریرد ip nat outside source static، گزینه addd-route در دستور NAT و همچنین مفاهیم ouside local و outside global از جمله مواردی هستند
که در این سناریو یاد می گیریم.
سناریو بدین صورت طراحی شده است که دو آدرس 100.0.0.1/24 و 100.0.0.4/24 که هر دو در محدوده 100.0.0.0/24 اما در مکانهای فیزیکی مختلفی قرار دارند را به یکدیگر متصل کنیم. بدیهی است در حالت عادی ترافیک با مبدا 100.0.0.1 و مقصد 100.0.0.4 هیچگاه به روتر gateway تحویل داده نمی شود و بنابراین از شبکه خارج نمی شود.
برای رفع این مشکل از هاست با آدرس 100.0.0.1 به جای اتصال به 100.0.0.4 به آدرس 4.4.4.4 متصل می شویم. همچنین از هاست با آدرس 100.0.0.4 به جای اتصال به آدرس 100.0.0.1 به آدرس 1.1.1.1 متصل خواهیم شد. بدین ترتیب هر یک از طرفین، آدرس طرف مقابل را خارج از محدوده آدرس خود می بیند و بنابراین سناریوهای گزینه Put ترافیک را تحویل روتر می دهد. روی روتر نیز با ابزار NAT بین آدرس های واقعی و غیرواقعی نگاشت انجام می شود.
| آدرس واقعی | آدرس غیر واقعی |
|---|---|
| 100.0.0.1 | 1.1.1.1 |
| 100.0.0.4 | 4.4.4.4 |
آدرس های واقعی و غیر واقعی در Bi-Directional NAT
شکل زیر توپولوژی مورد نظر و چگونگی عملکرد NAT را تشریح می کند. دو روتر INSIDE و OUTSIDE با آدرس های 100.0.0.1/24 و 100.0.0.4/24 در نظر گرفته شده است که قرار است از طریق روتر میانی با نام NAT-HERE که وظیفه NAT را به عهده دارد، به یکدیگر متصل شوند. قبل از هر گونه پیاده سازی NAT توجه کنید که روی دو روتر INSIDE و OUTSIDE مسیر default به سمت روتر NAT-HERE ایجاد شده است. همچنین توجه کنید که روی روتر NAT-HERE مسیر آدرس های 100.0.0.1 و 100.0.0.4 داده شده است.
شیوه ارتباطی نیز بدین صورت خواهد بود که ترافیک با آدرس مبدا 100.0.0.1 و آدرس مقصد 4.4.4.4 از روی روتر INSIDE ایجاد می شود. با توجه به وجود مسیر default، ترافیک مورد نظر تحویل روتر NAT-HERE می شود. روتر NAT-HERE هر دو آدرس مبدا و مقصد را تغییر می دهد. آدرس مبدا را از آدرس واقعی 100.0.0.1 به آدرس غیر واقعی 1.1.1.1 تغییر می دهد. همچنین آدرس مقصد را از آدرس غیر واقعی 4.4.4.4 به آدرس واقعی 100.0.0.4 تغییر می دهد. پس از تغییرات اعمال شده، ترافیک تحویل روتر OUTSIDE می شود. روتر OUTSIDE نیز در پاسخ جای آدرس مبدا و مقصد را عوض کرده و آن را تحوبل روتر NAT_HERE می دهد. روتر NAT-HERE ترافیک با مبدا 100.0.0.4 و مقصد 1.1.1.1 دریافت می کند. سپس آدرس مبدا 100.0.0.4 را به 4.4.4.4 تغییر می دهد و همچنین آدرس مقصد 1.1.1.1 را به آدرس واقعی 100.0.0.1 بر می گرداند. بدین ترتیب ترافیک به روتر INSIDE باز می گردد.
سوال این است که NAT چگونه این پروسه را مدیریت می کند؟ NAT برای انجام این پروسه از دو ابزار زیر استفاده می کند:
- ip nat inside source: همانطور که قبلا آموختیم در این ابزار وقتی ترافیک روی اینترفیس inside دریافت می شود، آدرس مبدا ترافیک دریافتی را به آدرس تعیین شده تغییر می دهد و در جهت عکس نیز وقتی ترافیک روی اینترفیس outside دریافت می شود، آدرس مقصد را به آدرس واقعی بر می گرداند. در مثال ما دستور ip nat inside source static 100.0.0.1 1.1.1.1، آدرس مبدا را وقتی ترافیک روی اینترفیس inside دریافت می شود از 0.0.1 به 1.1.1.1 تغییر می دهد. همچنین آدرس مقصد ترافیکی که روی اینترفیس outside دریافت می شود را از آدرس 1.1.1.1 به 100.0.0.1 تغییر می دهد.
- ip nat outside source: این ابزار آدرس مبدا ترافیکی که روی اینترفیس outside دریافت می شود را به آدرس تعیین شده تغییر می دهد و در جهت عکس نیز آدرس مقصد ترافیک وقتی روی اینترفیس inside دریافت می شود را به آدرس اولیه برمی گرداند. در مثال ما دستور ip nat outside source static 100.0.0.4 4.4.4.4، آدرس مبدا ترافیک را وقتی ترافیک روی اینترفیس outside دریافت می شود را از 0.0.4 به 4.4.4.4 تغییر می دهد. همچنین آدرس مقصد ترافیکی که روی اینترفیس inside دریافت می شود را از 4.4.4.4 به 100.0.0.4 برمی گرداند.
بنابراین با بکار گیری دو ابزار مذکور ارتباط دو آدرس که در یک محدوده قرار دارند اما از نظر فیزیکی در دو شبکه مجزا هستند امکان پذیر می شود. در ذیل شیوه پیاده سازی NAT دو طرفه نشان داده شده است اما بعد از پیاده سازی متوجه می شویم که همچنان بین دو آدرس مورد نظر ارتباط وجود ندارد. اگر به خروجی دستور debug ip icmp نیز توجه کنیم، متوجه می شویم که روتر NAT-HERE مسیر برای آدرس 4.4.4.4 ندارد و آن را در قالب پیغام ICMP به روتر INSIDE اعلام می کند. مشکل کجاست؟؟!!
. NAT-HERE
ip nat inside
ip nat outside
ip nat inside source static 100.0.0.1 1.1.1.1
ip nat outside source static 100.0.0.4 4.4.4.4
INSIDE#ping 4.4.4.4 source 100.0.0.1
Type escape sequence to abort.
Sending 5, 100-byte ICMP Echos to 4.4.4.4, timeout is 2 seconds:
Packet sent with a source address of 100.0.0.1
U.U.U
Success rate is 0 percent (0/5)
NAT-HERE#debug ip icmp
ICMP packet debugging is on
*Dec 21 07:51:25.951: ICMP: dst (4.4.4.4) host unreachable sent to 100.0.0.1
*Dec 21 07:51:27.959: ICMP: dst (4.4.4.4) host unreachable sent to 100.0.0.1
*Dec 21 07:51:29.963: ICMP: dst (4.4.4.4) host unreachable sent to 100.0.0.1
پیاده سازی Bi-Directional NAT
همانطور که گفته شد روتر میانی مسیر آدرس 4.4.4.4 را نمی داند. آیا لازم است بداند؟ همانطور سناریوهای گزینه Put که می دانید آدرس مقصد 4.4.4.4 در زمان خروج از روتر میانی به آدرس 100.0.0.4 تغییر می کند. چه لزومی دارد روتر میانی مسیر 4.4.4.4 را بداند؟ آیا تغییر آدرس از 4.4.4.4 به 100.0.0.4 قبل از مسیریابی انجام می شود یا بعد از مسیریابی؟ اگر ابتدا آدرس تغییر کند سپس مسیریابی انجام شود، آنگاه روتر کافی است مسیر 100.0.0.4 را بداند که البته این مسیر نیز قبلا در روتر ایجاد شده است.
در ادامه قانون بسیار مهمی را با هم مرور می کنیم.
وقتی ترافیک وارد اینترفیس inside وارد می شود، ابتدا مسیریابی سپس NAT انجام می شود (post-routing NAT) وقتی ترافیک روی اینترفیس outside وارد می شود ابتدا NAT سپس مسیریابی انجام می شود (pre-routing NAT)
نکته: به عبارت دیگر در Source NAT ابتدا مسیریابی سپس NAT انجام می شود اما در Detination NAT ابتدا NAT سپس مسیریابی انجام می گیرد.
با توجه به ایتکه ترافیک در زمان خروج وارد اینترفیس Inside می شود بنابراین قبل از تغییر آدرس مسیریابی انجام می گیرد. بنابراین ضروری است تا روتر مسیر آدرس 4.4.4.4 را بداند.
در ذیل ابتدا مسیر 4.4.4.4 روی روتر میانی ایجاد شده است. سپس نشان داده شده است که ارتباط بدون مشکل ایجاد می شود.
. NAT-HERE
ip route 4.4.4.4 255.255.255.255 10.2.3.2
INSIDE#ping 4.4.4.4 so 100.0.0.1
Type escape sequence to abort.
Sending 5, 100-byte ICMP Echos to 4.4.4.4, timeout is 2 seconds:
Packet sent with a source address of 100.0.0.1
Success rate is 100 percent (5/5), round-trip min/avg/max = 4/4/8 ms
ایجاد مسیر به صورت دستی برای آدرس outside local
حال بیاییم کاربرد گزینه add-route در دستور ip nat outside source را بررسی کنیم. کاربرد این دستور دقیقا به همین سناریو بر می گردد. وقتی در انتهای دستور ip nat outside source 100.0.0.4 4.4.4.4 از گزینه add-route استفاده می کنیم، روتر مسیری برای آدرس 4.4.4.4 با همان آدرس next-hop ای که مسیر آدرس 100.0.0.4 به آن اشاره می کند، ایجاد می کند. به عبارت دیگر مسیر 4.4.4.4 همان مسیر 100.0.0.4 است.
در ذیل ابتدا مسیری که به صورت دستی برای آدرس 4.4.4.4 وارد شده است را حذف نمودیم. سپس دستور ip nat outside source را نیز حذف نموده و مجددا با گزینه add-route وارد نمودیم. با مشاهده جدول مسیریابی متوجه می شویم که روتر به صورت اتوماتیک مسیری برای آدرس 4.4.4.4 ایجاد نموده است.
به صورت کلی وقتی از گزینه add-route در انتهای دستور ip nat outside source استفاده می کنید، روتر مسیری برای آدرس outside local با آدرس روتر بعدی outside global ایجاد می کند. مفهوم دو گزینه outside local و outside global را در ادامه مورد بررسی قرار خواهیم داد.
NAT-HERE(config)#no ip route 4.4.4.4 255.255.255.255 10.2.3.2
NAT-HERE(config)#no ip nat outside source static 100.0.0.4 4.4.4.4
Static entry in use, do you want to delete child entries? [no]: yes
NAT-HERE(config)#ip nat outside source static 100.0.0.4 4.4.4.4 add-route
NAT-HERE(config)#do sh ip route static
. بخشی از خروجی حذف شده است
4.0.0.0/32 is subnetted, 1 subnets
S 4.4.4.4 [1/0] via 100.0.0.4
100.0.0.0/32 is سناریوهای گزینه Put subnetted, 2 subnets
S 100.0.0.1 [1/0] via 10.1.2.2
S 100.0.0.4 [1/0] via 10.2.3.2
ایجاد مسیر به صورت اتوماتیک برای آدرس outside local با گزینه add-route
در ادامه روی روتر میانی NAT-HERE دستور debug ip nat را وارد نمودیم، تغییرات آدرس دقیقا مطابق با خواسته ما انجام گرفته است.
در انتها سناریوهای گزینه Put نیز خروجی دستور show ip nat translation نشان داده شده است. خروجی نشان می دهد که آدرس 4.4.4.4 از نوع outside local و آدرس 100.0.0.4 از نوع outside global است. outside local به آدرسی گفته می شود که متعلق به شبکه ما نیست (outside) اما از داخل با آن آدرس دیده می شود (local). آدرس outside global به آدرسی گفته می شود که به شبکه ما مرتبط نیست (outside) و از بیرون با آن آدرس دیده می شود (global). به همین ترتیب 1.1.1.1 و 100.0.0.1 آدرس های Inside global و inside local هستند. inside local آدرسی است که به شبکه ما تعلق دارد (inside) و از داخل با این آدرس دیده می شود (local). Inside global آدرسی است که به شبکه ما تعلق دارد (inside) و از بیرون با این آدرس دیده می شود (global).
NAT-HERE#debug ip nat
INSIDE#ping 4.4.4.4 so 100.0.0.1
*Dec 21 08:49:43.783: NAT*: s=100.0.0.1->1.1.1.1, d=4.4.4.4 [67]
*Dec 21 08:49:43.783: NAT*: s=1.1.1.1, d=4.4.4.4->100.0.0.4 [67]
*Dec 21 08:49:43.787: NAT*: s=100.0.0.4->4.4.4.4, d=1.1.1.1 [67]
*Dec 21 08:49:43.787: NAT*: s=4.4.4.4, d=1.1.1.1->100.0.0.1 [67]
NAT-HERE#show ip nat translations
Pro Inside global Inside local Outside local Outside global
--- --- --- 4.4.4.4 100.0.0.4
icmp 1.1.1.1:20 100.0.0.1:20 4.4.4.4:20 100.0.0.4:20
icmp 1.1.1.1:21 100.0.0.1:21 4.4.4.4:21 100.0.0.4:21
--- 1.1.1.1 100.0.0.1 --- ---
تحلیل خروجی جدول NAT در Bi-Directional NAT
در جدول ذیل به صورت خلاصه مفاهیم inside local، inside global، outside local و outside global در NAT نشان داده شده است.
احراز هویت کاربران و سیستم‌های شبکه با استفاده از EAP-FAST در سیسکو ISE
پروتکلEAP-FAST، یک پروتکل پیشنهادی توسط سیسکو و جایگزینی برای LEAP می‌باشد. این پروتکل در واقع با هدف رفع نقاط ضعف پروتکل LEAP و حفظ عملکرد “سبک” آن طراحی شده است. استفاده از گواهینامه‌های سرور در EAP-FAST اختیاری است. زیرا این پروتکل از یک اعتبار دسترسی محافظت شده (PAC) برای ایجاد تونل TLS استفاده می‌کند که اعتبار کلاینت در آن تایید می‌شود.
نقاط قوت پروتکل EAP-FAST
در سناریوهای قبلی بیشتر از Windows Native 802.1x Supplicant برای احراز هویت کاربر و کامپیوتر استفاده کردیم. با وجود اینکه اجرای این سناریوها با استفاده از Supplicant محلی ویندوز بدون مشکل بود، ولی تعدادی از سناریوها با استفاده از این Supplicant قابل انجام نمی‌باشد. در واقع دلیل اصلی توسعه AnyConnect dot1x Supplicant این موضوع بوده است.. در زیر تعدادی از این ضعف‌ها لیست شده است.
فعال کردن Machine Access Restriction
یکی از سناریوهایی که می‌تواند هنگام استفاده از Supplicant ویندوز با مشکل مواجه شود، زمانی است که Machine Access Restriction یا MAR را فعال کرده باشیم. در چنین سناریویی ممکن است با گذشت زمان کش مربوط به MAR منقضی شود یا کاربر بین شبکه وایرلس و کابلی سویچ کند. پاک شدن کش یا جابه جایی کاربر بین شبکه‌ها مختلف احراز هویت کاربر را دچار مشکل می‌کند. از آنجایی که احراز هویت ماشین و کاربر در دو تراکنش کاملا مجزا انجام می‌شود. به همین دلیل هر گونه اتفاق برای احراز هویت ماشین، احراز هویت کاربر را با مشکل مواجه می‌کند. راه‌حل موقت این مشکل Logout کاربر از سیستم یا ریستارت آن می‌باشد. در واقع با این کار فرآیند Computer Authrntication مجددا برای آن انجام می‌شود. در راهکار NAM از آنجایی که احراز هویت کاربر و ماشین در یک تراکنش اتفاق میافتد (EAP-Chaining)، به همین دلیل این مشکل رخ نمی‌دهد.
مستقل بودن متدهای احراز هویت کاربر و کامپیوتر
مشکل دیگر Supplicant محلی ویندوز این است که مجبوریم برای احراز هویت کاربر و کامپیوتر فقط از یک متد استفاده کنیم. برای مثال ما نمی‌توانیم از پروتکل EAP-TLS برای احراز هویت کاربر و از PEAP برای احراز هویت کامپیوتر استفاده کنیم. ولی راهکار NAM برای احراز هویت کاربر و کامپیوتر کاملا مستقل عمل کرده و می‌توانیم از پروتکل‌های متفاوتی برای احراز هویت استفاده کنیم.
عدم انجام احراز هویت کاربر برای کاربران RDP
مشکل سوم هم برای کاربرانی رخ می‌دهد که به صورت ریموت به سیستم خود متصل می‌شوند. در دواقع در این حالت Supplicant محلی ویندوز، کاربر را در حالت ریموت تشخصیص نمی‌دهد و به جای احراز هویت نوع User، احراز هویت نوع کامپیوتر را برای آن انجام می‌دهد. به همین ارتباط آنها دچار مشکل می‌شود. از آنجایی که در NAM احراز هویت کاربر و کامپیوتر در یک تراکنش و به صورت کاملا مستقل انجام می‌شود، دسترسی کاربران به مشکل نمی‌خورد.
نیازمندی‌ها سناریو
- راه اندازی سرور اکتیو دایرکتوری
- سیستم عضو دامین
- راه اندازی Enterprise root CA
- نصب AnyConnect Client
- نصب Network Access Manager
- نصب Network Access Manager Profile Editor
انجام تنظیمات مورد نیاز برای تعیین متدهای احراز هویت EAP-FAST
در این مرحله پروتکل‌های مجاز برای احراز هویت کاربران را مشخص می‌کنیم. برای این کار از قسمت Allowed Protocols یک مقدار جدید ایجاد و فقط تیک مربوط به تنظیمات EAP-FAST را انتخاب می‌کنیم.
ایجاد Policy Set های مورد نیاز برای احراز هویت کاربران و نقاط پایانی
در این سناریو از پروفایل Authorisation پیشفرض استفاده شده که در محیط عملیاتی توصیه می‌شود براساس نیاز کاربران و نقاط پایانی پروفایل‌های جداگانه‌ای تعریف کنید. در زیر برای اینکه کاربر پالیسی مربوط به کاربر را دریافت کند حتما باید نتیجه احراز هویت Machine برای آن موفقیت آمیز باشد.
انجام تنظیمات سوئیچ
نصب نرم‌افزارهای سمت کاربر
در روش EAP-FAST دیگر از Supplicant محلی خود ویندوز استفاده نمی‌شود. بنابراین در اینجا بایستی نرم افزارهای مورد نیاز را بر روی سیستم کاربر نصب کنیم. کاربران در این روش برای انجام احراز هویت خود از ماژول Network Access Manager استفاده می‌کند. این ماژول برای اجرا شدن بر روی سیستم به کلاینت Anyconnect نیاز دارد. بنابراین اولین کار نصب این دو نرم افزار می‌باشد.
بعد از نصب هر دو نرم‌افزار در اینجا نیاز است نرم افزار NAM Profile Editor را که برای ایجاد پروفایل NAM نیاز است نصب کنیم.
ایجاد پروفایل NAM برای کاربر
در Supplicant محلی ویندوز تنظیمات مربوط به متدهای احراز هویت EAP به دو روش قابل انجام می‌باشد. در شبکه‌های بزرگ معمولا از راهکارهایی مانند Group Policy اکتیو دایرکتوری برای اینکار استفاده می‌شود. در سناریوهای قبلی ما نیز از روش اتوماتیک برای انجام تنظیمات EAP-TLS و PEAP استفاده کرده‌ام. در متد EAP-FAST از روش دستی و نرم‌افزار NAM Profile Editor، برای انجام تنظیمات ماژول NAM استفاده می‌کنیم.
آموزش اتصال iSCSIها و هاست های ESXi/ESX
معمولاً دو صورت از حافظه های مشترک جهت این کار استفاده می شود. از SANهای سخت افزاری و یا به صورت نرم افزاری.
2- Storage: اولین قدم این است که یک Storage با پیکربندی LUN جهت انتقال از طریق پورت iSCSI را مهیا کنید.
3- استفاده از واسط های Vmkernel:
هنگامی که LUN آماده است. هاست ESX، نیازمند پیکربندی ارتباط با SCSI Target است که در یک واسط ·Vmkernel انجام می شود. واسط Vmkernel به طور پیش فرض نصب شده است. اما برای Storageها باید این ارتباط تا حد ممکن ایزوله و مجزا باشد. معمولاً برای این کار VMkernel ·اضافه می شود.
4- پیکربندی Esxi:
هنگامی که رابط Vmkernel اضافی آماده شد به سادگی پیکربندی Esxi ممکن است. به عنوان مثال در سناریو فوق 4 واسط شبکه موجود در سرور VMnic 0 تا Vmnic 3 می باشد. مدیریت ترافیک به صورت پیش فرض بر روی Vswitch0 ·قرار دارد و ترافیک Storage نیز بر روی همان Vswitch پیکربندی شده است.
5- فعال سازی iSCSI Initiator در میزبان Esxi: اکنون باید Iscsl Initiator را در میزبان Esxi را فعال کنیم.
6- اضافه کردن Storage Target:
در مرحله بعد Storage Target را به هاست خود معرفی کنیم، به دو صورت می توان این کار را کرد، به Static ·و Dynamic.
این ارتباط بر روی پورت 3261 انجام می شود.
7-Storage Scan:
بعد از پیکربندی Network Storage و مشخص کردن ISCI Target، هاست ِ میزبان، پورت های 3261 را اسکن می کند.
8-بررسی و مشاهده Storage صحیح:
آسان ترین راه برای دیدن ناحیه ذخیره سازی، IQNهایی است ·که فوراً پس از Scan نشان داده شده است.
9-اگر یک LUN آماده برای میزبان Esxi وجود داشته باشد؛
شما می توانید بر روی گزینه Add Storage در بخش Storage ·در قسمت Configuration ·میزبان کلیک کنید. با این شروع یک Wizard برای اضافه کردن ·Storage به میزبان و فرمت یک Datastore جدید آغاز می گردد.
10-اضافه کردن LUN به میزبان.
11-اضافه کردن نام و بلوک بندی سایز:
در این مرحله نامگذاری و بلوک بندی حجم Data Store ·مشخص می شود.
12-فرمت LUN در میزبان:
بعد از فرمت کردن LUN ·میزبان، این فضا آماده است که داده های شما را که می تواند شامل ماشین های مجازی و یا ISOهایی که شما به آنها نیاز دارید را ذخیره سازی کند.
نمودار پارتو (Pareto Chart) در اکسل + ویدیو
اگر بخواهیم تعریفی بسیار ساده و عامیانه از تحلیل پارتو داشته باشیم، باید اینگونه بیان کنیم که:
تحلیل پارتو می گوید %80 مشکلات شما، تنها ناشی از %20 عوامل و فاکتورها است. سناریوهای گزینه Put
یا ممکن است به این صورت بیان شود:
تنها با متمرکز شدن بر %20 علل و فاکتورها، می توانید %80 مشکلات خود را برطرف کنید.
موضوع جذابیه درسته؟ این روش با قانون 80/20 هم شناخته می شود. علت نامگذاری این روش با نام پارتو، به خاطر ویلفردو پارتو (Vilfredo Pareto) است که اولین بار توسط این شخص، این قانون کشف شد.
سناریو
فرض کنید اخیراً موفق شده اید شرکتی در زمینه تولید نوشابه های انرژی زا راه اندازی کرده اید و تعدادی کارمند نیز استخدام کرده اید، با امید به اینکه فروشتان روز به روز بیشتر شود. اما می بینید که این اتفاق نمی افتد.
فروش محصولات به آن صورتی که انتظار داشتید، پیش نمی رود. ناامید می شوید، اما حاضر نیستید که شرکت خود را نیز تعطیل کنید. تصمیم می گیرید که بررسی کنید مشکل در کجاست. برای این کار، یک نظرسنجی ترتیب می دهید.
این سوالات را در نظرسنجی خود مطرح می کنید و در اختیار عموم قرار می دهید:
آیا شما نوشابه های ما را می خرید یا خیر؟
- اگر بله، چرا؟
- اگر خیر، چرا؟
پس از جمع آوری نظرسنجی ها، این آمار بدست آمده است:
از مجموع 500 نفری که رأی داده اند، 253 نفر جوابشان “بله” بوده است، به این معنی که آنها از شما نوشابه می خرند. 247 نفر هم جوابشان “خیر” بوده است، یعنی به دلایل مختلف از شما نوشابه نمی خرند. تمرکز ما باید بر روی آن 247 نفری باشد که از ما نوشابه نمی خرند.
براساس داده های جمع آوری شده، 14 دلیل اصلی برای نخریدن محصولات ما وجود دارد:
چرا برخی از مشتریان از شما نوشابه نمی خرند؟
نحوه پیاده سازی روش تحلیل پارتو در اکسل
گام اول: مرتب سازی داده ها به ترتیب نزولی در اکسل
برای مرتب سازی داده ها، محدوده داده ها را به گونه ای انتخاب کنید که سلول “مجموع” شامل آن نشود. کلیدهای S، S، A، ALT را به ترتیب و یکی یکی فشار دهید (کلیدهای میانبر مرتب سازی داده ها). می توانید همین کار را از طریق موس و منوی Data انجام دهید، اما توصیه می کنم این کلید میانبر را هم یاد بگیرید.
- از منوی کشویی ‘Sort By’، “تعداد رأی ها” را انتخاب کنید.
- از منوی کشویی ‘Sort On’، مقدار “Cell Values” را انتخاب کنید.
- از منوی کشویی ‘Order’، مقدار “Largest to Smallest” را انتخاب کنید.
- و در نهایت کلید OK را فشار دهید.
با این تنظیمات، جدول داده های ما براساس نزولی بودن مرتب می شوند.
گام دوم: یافتن فراوانی تجمعی داده ها
در این بخش می خواهیم یک ستون “فراوانی تجمعی” در کنار ستون “تعداد رأی ها” ایجاد و اینگونه عمل کنیم که عدد بعدی را به مجموع اعداد قبلی اضافه کند.
اولین داده، همان مقدار 70 است که در سلول D3 نوشته می شود. مقدار بعدی که در سلول D4 نوشته می شود، حاصل جمع 50 و 70 است که می شود 120. بعدی 120 + 45 که می شود 165 و این روند را تا پایان ادامه می دهیم.
که نتیجه نهایی کار به این ترتیب خواهد شد:
گام سوم: ساخت ستون درصد تجمعی
این مرحله نیز به سادگی مرحله قبل است. تنها کافی است که مقادیر فراوانی تجمعی را برای سناریوهای گزینه Put هر سلول، بر مجموع کل رأی ها تقسیم کنید. مثلاً در سلول E4 بنویسید:
D3/$C$17 =
دقت داشته باشید که به دلیل اینکه نمی خواهیم مقدار سلول C17 در این فرمولها تغییر کند، آنرا به حالت مطلق درآورده ایم (با گذاشتن $).
و در آخر، با انتخاب ستون تجمعی، همه اعداد را به درصد تبدیل می کنیم و نتیجه به این شکل در می آید:
گام چهارم: اختصاص یک کد به هر کدام از دلایل (اختیاری)
از آنجاییکه محتوای سلول های ستون “دلایل” ممکن است به دلیل طولانی بودن آنها، بعداً در نمودار ما به هم ریختگی ایجاد کند، از این رو به هر کدام از دلایل یک کد اختصاص می دهیم. البته این مرحله اختیاری است و می توانید از آن صرف نظر کنید.
گام پنجم: ترسیم نمودار
ترسیم نمودار پارتو در اکسل 2016 و بالاتر
برای ترسیم نمودار پارتو در اکسل 2016 و بالاتر از آن، نیازی به انجام مراحل بالا نیست و کافی است که همان داده های اولی که نامرتب بودن را انتخاب کنید و از مسیر زیر نمودار خود را ترسیم کنید:
Insert -> Recommended Charts -> All Charts -> Histogram -> Pareto Chart
ترسیم نمودار پارتو در اکسل 2013 و 2010 و نسخه های قدیمی تر
اگر از نسخه 2013 یا 2010 و یا نسخه های پایین تر مایکروسافت استفاده می کنید، باز هم می توان نمودار پارتو را ترسیم کرد. برای این کار، از همان داده های مرتب شده در مراحل قبل استفاده می کنیم. داده های همه ستونها به جز ستون “دلایل” را انتخاب کنید. به آدرس زیر بروید:
Insert -> Line -> Line with Markers
نکته: ما توضیحات مربوط به نسخه های قدیمی را نیز با اکسل 2019 یادداشت برداشته ایم. اگر شما با نسخه های قدیمی کار می کنید، با همین توضیحات بی هیچ کم و کاستی کار کنید و مطمئناً موفق می شوید که نمودار پارتو را ترسیم کنید.
اکنون شما نموداری ترسیم کرده اید که ظاهری شبیه به شکل زیر را دارد. این نمودار چیزی نیست که ما به دنبالش هستیم. پس نمودار را اصلاح می کنیم.
گام ششم: حذف داده های غیرضروری از نمودار
در اینجا ما تنها به ستونهای “تعداد رأی ها” و “درصد تجمعی” نیاز داریم. بنابراین ستون “فراوانی تجمعی” را از نمودار حذف می کنیم. روی نمودار راست کلیک می کنیم و گزینه Select Data را انتخاب می کنیم. پنجره Select Data Source باز می شود.
“فراوانی تجمعی” را انتخاب کرده و دکمه Remove را بزنید. نموداری که تولید می شود، شبیه شکل زیر است. این هم شبیه چیزی نیست که ما می خواهیم.
گام هفتم: ایجاد محور دوم برای ستون “تعداد رأی ها”
روی خط مربوط به “تعداد رأی ها” راست کلیک کنید و گزینه Format Data Series را انتخاب کنید. پنجره ای باز می شود. از این پنجره گزینه Secondary Axis را انتخاب و دکمه Close را بزنید. در حال حاضر، نمودار ما به این شکل درآمده است. تنها قسمتی که باقی مانده این است که نمودار خطی “تعداد رأی ها” را به یک نمودار میله ای تبدیل کنیم.
گام هشتم: تبدیل نمودار خطی “تعداد رأی ها” به نمودار میله ای
روی نمودار خطی “تعداد رأی ها” راست کلیک کنید و گزینه “Change Series Chart Type” را انتخاب کنید. از سمت چپ، نمودار ستونی (Column) را کلیک و در نهایت نمودار Clustered Column را انتخاب و OK کنید. بر روی نمودار راست کلیک کنید و گزینه Add Data Labels را نیز انتخاب کنید.
خسته نباشید. این هم از نمودار پارتو.
اما این نمودار گویای چیست؟ این نمودار نشان می دهد که %67 مشکلات را باید در دلایل 1، 2 و سناریوهای گزینه Put 3 جستجو کرد. این دلایل مربوط به افرادی بود که در زمستان، این نوشیدنی برایشان قابل نوشیدن نبود، برای سلامتی شان ضرر دارد و اطلاعاتی درباره محصول ندارند.
بنابراین اگر شما این سه مشکل را برطرف کنید، قادر خواهید بود %67 مشتری های خود را مجدداً جذب کنید.
در این مقاله، یاد گرفتید که چگونه یک نمودار پارتو رو ترسیم و در نهایت تحلیل کنیم. تلاش کردیم تا قدم به قدم ترسیم این نمودار را به شما آموزش دهیم. امیدواریم که این مقاله نیز برای شما مفید واقع شده باشد.
چناچه سوالی و نظری درباره این مقاله داشتید، خوشحال خواهیم شد که نظرات خودتان را در بخش کامنت ها در پایین همین صفحه برای ما یادداشت کنید.
آموزش فارسی کردن زبان کامپیوتر
یکی از سوالاتی که همواره برای بسیاری از کاربران ویندوز مطرح می شود این است که چگونه کل کامپیوتر را فارسی کنیم؟ در پاسخ به این سوال باید گفت که در ویندوز امکان تغییر زبان کامپیوتر به فارسی فراهم شده است و شما می توانید به راحتی زبان منوهای اصلی ویندوز، تنظیمات، کیبورد، مرورگر پیش فرض آن و حتی تمامی برنامه های نصب شده روی کامپیوتر خود را به هر زبانی از جمله زبان فارسی تغییر دهید. در این مقاله از میزبان فا مگ تلاش ما بر این است تا به شما بگوییم چگونه زبان کامپیوتر را فارسی کنیم . با استفاده از این آموزش شما می توانید به راحتی در زمینه فارسي كردن زبان كامپيوتر در ویندوز اقدام نمایید و ازین پس نگرانی در خصوص آشنایی نداشتن با زبان انگلیسی یا مفهوم نبودن معنای بخش های مختلف ویندوز خود را نداشته باشید. اگر تمایل دارید تا نحوه تغییر زبان کامپیوتر به فارسی را یاد بگیرید، تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید.
موضوعاتی که در این مقاله به آنها پرداخته خواهد شد، به شرح ذیل است:
چگونه کل کامپیوتر را فارسی کنیم؟
اگر شما به تازگی کامپیوتر خود را خریداری نموده اید و با زبان انگلیسی نیز چندان آشنایی ندارید، به طور قطع نیاز به تغییر زبان کامپیوتر به فارسی پیدا می کنید. چرا که ممکن است کار با بخش های مختلف ویندوز به دلیل عدم آشنایی با زبان آن برای شما سخت باشد و در این زمینه دچار مشکل شوید. بدین ترتیب با استفاده از قابلیت تغییر زبان کامپیوتر به فارسی می توانید زبان کل کامپیوتر خود را فارسی کنید و به راحتی به بخش های مختلف آن مراجعه کرده و تغییرات مورد نیاز خود را اعمال نمایید. در ادامه به صورت گام به گام به شما خواهیم گفت که چگونه کل کامپیوتر را فارسی کنیم.
اگر تاکنون در خصوص نصب ویندوز 10 روی کامپیوتر خود اقدام نکرده اید، می توانید مقاله آموزش تصویری نصب ویندوز 10 را مطالعه نمایید.
نحوه تغییر زبان کامپیوتر به فارسی
اگر به دنبال آموزشی مناسب و همیشگی برای پاسخگویی به این سوال هستید که چگونه زبان کامپیوتر را فارسی کنیم باید در ابتدا به یک نکته خیلی مهم توجه داشته باشید که قبل از نصب پکیج زبان فارسی ویندوز تصمیم به تغییر زبان کل کامپیوتر به فارسی گرفته اید یا اینکه بعد از نصب این پکیج چنین تصمیمی را گرفته اید؟ در واقع برای تغییر زبان کل سیستم در ویندوز به زبان فارسی با دو سناریو مختلف سناریوهای گزینه Put رو به رو خواهید بود:
- فارسی کردن زبان کامپیوتر قبل از نصب زبان فارسی
- تغییر زبان کل سیستم در ویندوز بعد از نصب زبان فارسی
مسیری که در هر یک از حالت های عنوان شده باید دنبال کنید، متفاوت است. در ادامه به شما خواهیم گفت که با استفاده از هر دو روش چگونه کل کامپیوتر را فارسی کنید.
1. فارسی کردن زبان کامپیوتر قبل از نصب زبان فارسی
اگر شما هنوز برای نصب زبان فارسی اقدام نکرده اید و از همان ابتدای مسیر می خواهید نه تنها زبان فارسی را به کیبورد اضافه کنید، بلکه کل سیستم خود را فارسی نمایید، به منظور تغییر زبان کامپیوتر به فارسی شما باید مسیر زیر را دنبال کنید:
- در اولین گام از آموزش تغییر زبان کامپیوتر به فارسی شما باید از طریق باکس جستجو موجود در قسمت پنجره ویندوز، عبارت Settings را جستجو کرده و وارد صفحه مربوط به تنظیمات ویندوز شوید.
- حال از میان گزینه های مختلفی که نمایش داده می شود، گزینه Time & Language را انتخاب نمایید تا وارد صفحه مربوط به تنظیمات زبان ویندوز خود شوید.
- حال در صفحه جدیدی که نمایش داده می شود لازم است از میان گزینه های موجود، منو Language را انتخاب نمایید.
- تغییر زبان کامپیوتر به فارسی باید در صفحه مربوط به تنظیمات زبان ویندوز، گزینه Add a preferred language را انتخاب نمایید.
- حال در لیست زبان های موجود جستجو کرده و زبان فارسی را پیدا کرده و انتخاب نمایید. در صورت تمایل می توانید عبارت Persian را در باکس جستجو موجود نیز جستجو نمایید و بعد از پیدا کردن زبان فارسی آن را انتخاب کرده و سپس روی ددکمه Next کلیک نمایید. موضوعی که باید به آن توجه داشته باشید این است که هر پکیج از ویژگی های مشخصی پشتیبانی می کند و شما باید قبل از تصمیم گیری در خصوص استفاده از هر پکیج به ویژگی های آن دقت لازم را داشته باشید. در همین راستا شما باید به همانند تصویر زیر بررسی کنید که کدام یک از 4 ویژگی اصلی یک پکیج زبان ویندوز پشتیبانی می شود. این ویژگی ها عبارتند از:
- Display language : این گزینه که به صورت نمایش داده می شود، نشانگر این موضوع است که آیا امکان تغییر زبان کل سیستم در ویندوز به زبان انتخابی وجود دارد یا نه. زبان انتخابی شما باید این آیکون را در کنار خود داشته باشد تا بتوانید از آن برای تغییر زبان کامپیوتر استفاده نمایید.
- Speed recognition : اگر تمایل دارید بتوانید سناریوهای گزینه Put از طریق میکروفون دستوراتی را به ویندوز خود بدهید، باید در نظر داشته باشید که آیکون در کنار زبان انتخابی شما قرار گرفته باشد.
- Text-to-speech : در صورتی که می خواهید ویندوز سیستم شما امکان تبدیل صدا به نوشته را داشته باشد، باید اطمینان حاصل کنید که از این ویژگی پشتیبانی می کند. در همین راستا وجود آیکون در کنار زبان انتخابی الزامی است.
- Handwriting : وجود آیکون در کنار نام زبان انتخابی شما بیانگر این موضوع است که امکان شناسایی دستخط به زبان فوق فراهم می باشد.
2. تغییر زبان کل سیستم در ویندوز بعد از نصب زبان فارسی
اگر شما پیش تر زبان فارسی را روی ویندوز خود نصب کرده اید و مراحل مربوط به نصب را پشت سر گذاشته اید، دیگر نیازی به نصب دوباره زبان فارسی ندارید و می توانید با چند اقدام ساده کل کامپیوتر را فارسی کنید. در همین راستا شما باید:
- همانند روش قبل وارد صفحه Settings ویندوز خود شده و گزینه Time & Language را انتخاب نمایید.
- سپس در این صفحه وارد منو Language شده و سناریوهای گزینه Put همانند تصویر زیر از باکس کشویی قرار گرفته در زیر عنوان Windows display language زبان فارسی را انتخاب کنید.
- پس از آن پیغامی به شما نمایش داده می شود که طی آن از شما پرسیده می شود آیا تمایل دارید سیستم ریستارت شده و تغییرات اعمال شود تا می خواهید تا بعد از اولین ورود دوباره به سیستم تغییرات اعمال شده را ذخیره نمایید. در صورتی که مشکلی با ریستارت شدن سیستم خود ندارید پیشنهاد می شود گزینه Yes,sign outnow را انتخاب نمایید. بعد از ریستارت شدن مشاهده می کنید که زبان کل سیستم شما به زبان فارسی تغییر پیدا می کند.
🔵🟢 نکته : موضوعی که باید به آن توجه داشته باشید این است که با استفاده از روش عنوان شده شما تنها می توانید زبان پیش فرض کل سیستم ویندوز خود را تغییر دهید و این تغییرات روی برنامه هیا خود ویندوز و مرورگر پیش فرض آن یعنی Edge browser صورت می گیرد. اگر می خواهید این تغییر در سایر برنامه های نصب شده روی ویندوز نیز رخ دهد، لازم است همانند تصویر زیر روی فلش مشخص شده کلیک کنید تا زبان فارسی به ابتدای لیست جا به جا شود.
بدین ترتیب به صورت پیش فرض از زبان فارسی برای سایر برنامه های نصب شده روی ویندوز استفاده می شود و در صورتی که هر یک از برنامه ها از زبان فارسی پشتیبانی نکند، از زبان دوم موجود در لیست استفاده می شود.
اگر این موضوع که چگونه زبان کامپیوتر را فارسی کنیم برای شما یک سوال همیشگی است، اصلاً نگران نباشید. چرا که در این مقاله از میزبان فا مگ تلاش ما بر این بوده است تا نحوه تغییر زبان کامپیوتر به فارسی را به شما آموزش دهیم. بدین ترتیب به کمک آموزش های ارائه شده در این مقاله می توانید به راحتی در راستای تغییر زبان کل سیستم در ویندوز به زبان مادریتان اقدام کنید و در تمامی بخش ها از زبان فارسی بهره ببرید. در صورت داشتن هرگونه سوال یا ابهامی در خصوص آموزش تغییر زبان کامپیوتر به فارسی می توانید از طریق بخش دیدگاه های همین مقاله با ما در ارتباط باشید.
دیدگاه شما